کارت حافظه برای چه مواردی استفاده می شود؟
راهنمای انواع کارت SD و microSD –
کارت‌های حافظه به‌عنوان ذخیره‌سازی الکترونیکی برای دستگاه‌های شما که رسانه‌های دیجیتالی مانند عکس‌ها و فیلم‌ها را ذخیره می‌کنند، عمل می‌کنند. اگر دوربین، دوربین فیلمبرداری، پهپاد یا دستگاه تلفن همراه دارید، به احتمال زیاد از کارت حافظه استفاده می کنید. انواع SD و microSD بیشتر در گوشی های هوشمند و دوربین های دیجیتال استفاده می شوند.
کارت حافظه ساده چیست؟
کارت حافظه فلش – که گاهی اوقات کارت ذخیره نامیده می شود – یک دستگاه ذخیره سازی کوچک است که از حافظه نیمه هادی غیر فرار برای ذخیره داده ها در دستگاه های محاسباتی قابل حمل یا از راه دور استفاده می کند. چنین داده هایی شامل متن، تصاویر، صدا و ویدئو است.
به کدام استاندارد و ظرفیت SD نیاز دارید؟
کارت های کینگستون SD و microSD
اولین چیزی که هنگام انتخاب کارت حافظه باید در نظر بگیرید این است که بدانید دستگاه شما به چه نوع کارتی نیاز دارد، که معمولاً در دفترچه راهنمای دستورالعمل یا در وب سایت سازنده یافت می شود. این معمولاً نشان می دهد که دستگاه به چه استاندارد SD نیاز دارد. هر دو کارت SD و microSD استانداردهای یکسانی دارند: SD، SDHC، SDXC و SDUC، و microSD، microSDHC، microSDXC و microSDUC.

دو استانداردی که امروزه برای هر دو کارت SD و microSD محبوبیت بیشتری دارند، SDHC و SDXC هستند. تفاوت اصلی بین استانداردهای SD ظرفیت ذخیره سازی است. اگر ویدیوی ۴K فیلمبرداری می کنید، به احتمال زیاد به یک کارت SDXC نیاز خواهید داشت زیرا حداکثر ظرفیت آن ۲ ترابایت است که برای عملکرد بهینه فیلمبرداری کافی است. علاوه بر این، کارت‌های SDXC از سیستم فایل exFAT برای پشتیبانی از فایل‌های حجیمی استفاده می‌کنند که می‌توان هنگام ضبط ویدیو با نرخ بیت بالا با دوربین‌هایی مانند a7S III سونی تولید کرد. در مقایسه، حجم فایل‌ها با سیستم فایل FAT32 که توسط سایر انواع کارت استفاده می‌شود، به ۴ گیگابایت محدود می‌شود.

برای یک کاربر معمولی، یک کارت ۳۲ یا ۶۴ گیگابایتی کافی است. یک کارت با اندازه متوسط باید بتواند صدها یا حتی هزاران عکس و کلیپ ویدیویی را ثبت کند.
انواع کارت SD
کارت های حافظه SD دارای چهار استاندارد SD هستند که دارای چهار ظرفیت هستند. چهار استاندارد SD عبارتند از:
SD 2 گیگابایت و کمتر
SDHC
بیش از ۲ گیگابایت، تا ۳۲ گیگابایت
SDXC
بیش از ۳۲ گیگابایت، تا ۲ ترابایت
SDUC
بیش از ۲ ترابایت، تا ۱۲۸ ترابایت
استانداردهای SD نشان‌دهنده جدول زمانی تکامل کارت‌های SD است، با کارت‌های جدیدتر ظرفیت و سرعت بالاتر. SDUC در ژوئن ۲۰۱۸ اعلام شد و مدتی طول می کشد تا کارت های SDUC در دسترس و به طور گسترده در صنعت مورد استفاده قرار گیرند. دستگاه‌های سخت‌افزاری که کارت‌های حافظه را میزبانی می‌کنند، سازگار با عقب هستند، به این معنی که می‌توانید از کارت‌های حافظه استاندارد قدیمی‌تر در دستگاه‌هایی استفاده کنید که از استانداردهای جدیدتری مانند SDXC پشتیبانی می‌کنند.

به عنوان مثال، یک دستگاه سازگار با SDXC می تواند از کارت های استاندارد SDXC، SDHC و SD استفاده کند. یک دستگاه سازگار با SDHC می تواند از کارت های استاندارد SDHC و SD استفاده کند اما نمی تواند از کارت های استاندارد SDXC استفاده کند. دستگاه های سازگار با SD فقط با کارت های استاندارد SD سازگار هستند. به بیان ساده‌تر، دستگاه‌های سخت‌افزاری که از استانداردهای جدیدتر پشتیبانی می‌کنند، با کارت‌های استاندارد قدیمی‌تر سازگار هستند، اما کارت‌های استاندارد جدیدتر را نمی‌توان در دستگاه‌های سخت‌افزاری که فقط استانداردهای قدیمی‌تر را پشتیبانی می‌کنند، استفاده کرد.
انواع کارت های microSD
کارت‌های MicroSD همان چهار استاندارد SD را با کارت‌های SD دارند. چهار استاندارد SD برای کارت های microSD عبارتند از:
microSD 2 گیگابایت و کمتر
microSDHC
بیش از ۲ گیگابایت، تا ۳۲ گیگابایت
microSDXC
بیش از ۳۲ گیگابایت، تا ۲ ترابایت
microSDUC
بیش از ۲ ترابایت، تا ۱۲۸ ترابایت
کارت‌های MicroSD نسخه کوچک‌تر کارت‌های SD هستند و بزرگترین تفاوت بین این دو در فرم فاکتور است. آنها همچنین همه کاره تر هستند زیرا اغلب با یک آداپتور SD در دسترس هستند که به شما امکان می دهد از کارت های microSD در دستگاه های سخت افزاری استفاده کنید که فقط از کارت SD پشتیبانی می کنند. کارت های MicroSD بیشتر برای گسترش سیستم ذخیره سازی گوشی های هوشمند، پهپادها، دستگاه های بازی و دوربین ها استفاده می شوند.

دستگاه‌های سخت‌افزاری نیز مانند کارت‌های SD با اندازه کامل، با کارت‌های microSD سازگار هستند. همان قوانینی که برای کارت های SD اعمال می شود، برای کارت های microSD نیز اعمال می شود. یک دستگاه سازگار با microSDXC با کارت‌های microSDXC، microSDHC و microSD کار می‌کند. یک دستگاه سازگار با microSDHC با کارت‌های microSDHC و microSD کار می‌کند. دستگاه سازگار با microSD فقط با کارت microSD کار می کند. مجدداً، دستگاه‌های سخت‌افزاری که استانداردهای جدیدتر را پشتیبانی می‌کنند، با کارت‌های microSD استاندارد قدیمی‌تر سازگار هستند، اما کارت‌های استاندارد microSD جدیدتر را نمی‌توان در دستگاه‌های سخت‌افزاری که فقط استانداردهای قدیمی‌تر را پشتیبانی می‌کنند، استفاده کرد.

کارت حافظه فلش

توسط
کینزا یاسار، نویسنده فنی گری کرانز
فلش مموری کارت چیست؟
کارت حافظه فلش – که گاهی اوقات کارت ذخیره نامیده می شود – یک دستگاه ذخیره سازی کوچک است که از حافظه نیمه هادی غیر فرار برای ذخیره داده ها در دستگاه های محاسباتی قابل حمل یا از راه دور استفاده می کند. چنین داده هایی شامل متن، تصاویر، صدا و ویدئو است.

اکثر محصولات فعلی از حافظه فلش استفاده می کنند، اگرچه سایر فناوری های حافظه در حال توسعه هستند، از جمله دستگاه هایی که رم پویا (DRAM) را با حافظه فلش ترکیب می کنند، مانند UltraRAM که مبتنی بر حافظه کوانتومی و محاسبات است.

تکامل کارت حافظه فلش
رسانه های ذخیره سازی قابل جابجایی اولیه – مانند کارت رایانه شخصی ، کارت هوشمند و کارتهای مشابه که برای سیستم های بازی رایانه ای استفاده می شود – همچنین کارتهای حافظه در نظر گرفته می شوند. با این حال، n
کارت های حافظه ewer کوچکتر هستند، به انرژی کمتری نیاز دارند، ظرفیت ذخیره سازی بالاتری دارند و در بین دستگاه های بیشتری قابل حمل هستند. به دلیل این ویژگی ها، کارت های حافظه بر تولید تعداد فزاینده ای از دستگاه های کوچک، سبک وزن و کم مصرف تأثیر می گذارند.

کارت های حافظه چندین مزیت نسبت به هارد دیسک (HDD) دارند: آنها بسیار کوچکتر و سبک تر هستند، بسیار قابل حمل هستند، بی صدا هستند، دسترسی فوری بیشتری را امکان پذیر می کنند و کمتر در معرض آسیب های مکانیکی هستند. با این حال، یک هارد دیسک همچنان یک مزیت قانع‌کننده دارد: اگرچه قیمت فلش در حال کاهش است، یک کارت حافظه معمولی هنوز هم هزینه بیشتری دارد – و ظرفیت ذخیره‌سازی پایین‌تری – نسبت به یک هارد دیسک با ظرفیت بالا.

این مقاله بخشی از

راهنمای فلش مموری برای معماری، انواع و محصولات
که همچنین شامل:
فلش مموری در مقابل رم: تفاوت چیست؟
۵ سازنده فلاش NAND عملکرد و قابلیت اطمینان را متعادل می کنند
QLC در مقابل SSD های TLC: کدام یک برای نیازهای ذخیره سازی شما بهتر است؟
دانلود
۱
اکنون این راهنما را به صورت رایگان دانلود کنید!

نموداری که نحوه مقایسه حافظه فلش و HDD را نشان می دهد
اگرچه حافظه فلش مزیت های زیادی نسبت به هارد دیسک دارد، اما سازمان ها باید معایب آن را نیز بسنجید.
انواع فرمت های کارت حافظه: دستگاه های مصرفی
چندین نوع کارت حافظه فلش در بازار وجود دارد که تقریباً بین دستگاه های مصرف کننده و دستگاه های ذخیره سازی سازمانی تقسیم می شوند. کارت‌ها در اندازه‌ها و ظرفیت‌های ذخیره‌سازی متفاوتی هستند که معمولاً مستقیماً با قیمت آنها مطابقت دارد.

فرمت های رایج کارت حافظه مورد استفاده در دستگاه های مصرف کننده شامل موارد زیر است:

کارت های دیجیتال امن (SD). یکی از پرکاربردترین کارت‌های حافظه فلش است که در فرمت‌ها، کلاس‌های سرعت و ظرفیت‌های مختلف در دسترس هستند. این دستگاه های حافظه به اندازه تمبر پستی به طور گسترده در دستگاه های دستی از جمله دوربین های دیجیتال، تلفن های هوشمند و تبلت ها استفاده می شود. کارت‌های SD که داده‌های دیجیتال را با رمزگذاری روی دستگاه ایمن می‌کنند، به‌عنوان کارت‌های miniSD و microSD نیز در دسترس هستند.
کارت های SD High Capacity (SDHC) و SD Extended Capacity (SDXC). کارت های SDHC و SDXC انواعی از فرمت کارت SD رایج هستند. کارت‌های SDHC معمولاً ظرفیت‌هایی از ۴ گیگابایت تا ۳۲ گیگابایت دارند و کارت‌های SDXC ظرفیت‌هایی از ۳۲ گیگابایت تا ۲ ترابایت (TB) دارند. کارت‌های SDHC و SDXC با دستگاه‌های SD معمولی سازگار هستند.
کارت های MicroSD در سال ۲۰۰۵، SanDisk و Motorola با هم همکاری کردند تا محصول اصلی microSD را که در آن زمان TransFlash نامیده می شد، به عنوان یک کارت ۱۲۸ گیگابایتی و ۱۱×۱۵ میلی متری قابل جابجایی برای تلفن های همراه معرفی کردند. در ژوئن ۲۰۱۶، SanDisk – که اکنون بخشی از شرکت Western Digital Corp. است – مجموعه‌ای از کارت‌های microSD 256 گیگابایتی، از جمله کارت‌های Ultra microSDHC و microSDXC Ultra High Speed-I را برای دستگاه‌های مبتنی بر اندروید عرضه کرد. وجه تمایز اصلی بین کارت‌های SD و کارت‌های microSD آنها، علاوه بر اندازه، ظرفیت است. حداکثر ظرفیت ذخیره سازی برای فرمت microSD 1 ترابایت است، اگرچه جدیدترین کارت های ظرفیت فوق العاده SDHC می توانند تا ۱۲۸ ترابایت را پشتیبانی کنند. کارت های MicroSD همچنین می توانند در اسلات کارت SD معمولی با آداپتور microSD به SD استفاده شوند.
کارت های CompactFlash (کارت های CF). پیشرو کارت SD، کارت های اصلی CF بر اساس استاندارد پیوست فناوری پیشرفته موازی طراحی شده بودند و بزرگتر از یک کتاب کبریت نبودند. کارت های CF شامل یک میکروکنترلر بودند و به عنوان حافظه فلش برای عکاسی با وضوح بالا استفاده می شدند. کارت‌های CF و SD فاقد اتصال دستگاه کامپیوتری USB داخلی هستند. آنها از کارت‌های SD بزرگتر هستند و بیشتر در دوربین‌های حرفه‌ای مانند دوربین‌های رفلکس تک لنز دیجیتال و کاربردهای صنعتی استفاده می‌شوند. به دلیل ظرفیت ذخیره سازی بزرگتر و سرعت انتقال سریعتر، آنها برای عکاسی و فیلمبرداری با حجم بالا ایده آل هستند.
کارت حافظه. سونی فناوری مموری استیک خود را به عنوان یک دستگاه ذخیره سازی فلش قابل جابجایی برای انتقال عکس و ویدیو با کیفیت بالا توسعه داد. آنها به طور گسترده در محصولات متعددی از جمله دوربین ها، دوربین های فیلمبرداری و کنسول های بازی مانند PlayStation Portable استفاده می شدند. با این حال، محبوبیت آنها کاهش یافته است زیرا کارت های SD برای تسلط بر بازار افزایش یافته اند.
درایوهای USB این دستگاه ذخیره سازی فلش قابل حمل پلاگین و پخش که به عنوان فلش درایو نیز شناخته می شود، در پورت USB استاندارد رایانه قرار می گیرد. درایوهای USB منجر به نابودی فلاپی دیسک‌ها و تا حدودی کاهش استفاده از دیسک‌های فشرده شد. در حالی که اکثر درایوهای فلش بین ۲ تا ۶۴ گیگابایت حافظه دارند، بسته به نوع و سازنده، برخی از درایوها می توانند تا ۲ ترابایت داده ذخیره کنند.
کارت های چند رسانه ای (MMC). MMC ها که در سال ۱۹۹۷ توسط SanDisk و Siemens توسعه یافتند، در ابتدا برای استفاده از فناوری حافظه فلش NAND از توشیبا طراحی شدند. با این حال، MMC ها با ورود فناوری کارت SD کمتر رایج هستند. اکثر فروشندگان سخت افزار کامپیوتر دیگر پورت هایی برای قرار دادن دستگاه MMC ارائه نمی دهند.
MMC های جاسازی شده (eMMC). EMMC ها یک کارت فلش را به همراه نرم افزار کنترلر در مادربرد کامپیوتر ادغام می کنند تا از eMMC به عنوان درایو سیستم قابل بوت استفاده کنند. EMMC ها تقریباً ۲ گرم وزن دارند و به طور گسترده در تلفن های هوشمند، تبلت ها و سایر دستگاه های تعبیه شده استفاده می شوند. ذخیره سازی EMMC حافظه فلش و کنترلر را به صورت تکی ترکیب می کند
تراشه e، که منجر به یک گزینه ذخیره سازی کوچک و کم هزینه می شود.
کارت حافظه فلش جهانی (UFS). کارت‌های UFS نسبتاً جدید هستند و در مقایسه با سایر فرمت‌های کارت فلش، سرعت انتقال داده بهتری را ارائه می‌دهند. آنها اغلب در گوشی‌های هوشمند، تبلت‌ها و سایر دستگاه‌های گران‌قیمت یافت می‌شوند که به عملکرد ذخیره‌سازی سریع و قابل اعتماد نیاز دارند.
کارت های CFast و CFexpress. این فرمت های کارت حافظه فلش با کارایی بالا برای عکاسی و فیلمبرداری حرفه ای مناسب هستند. کارت‌های CFast و CFexpress به اندازه کارت‌های CF هستند، اما نرخ خواندن/نوشتن سریع‌تری را ارائه می‌کنند، و آنها را برای گرفتن عکس‌ها و ویدیوهای با وضوح بالا مناسب می‌کند.
اکثر انواع کارت های حافظه موجود دارای حافظه دائمی و غیر فرار هستند، به ویژه فلش NAND. حافظه غیرفرار از داده ها در صورت قطع برق، اشکال نرم افزاری یا سایر اختلالات محافظت می کند و همچنین نیاز به به روز رسانی دوره ای داده های کارت حافظه را برطرف می کند. از آنجایی که کارت های حافظه از رسانه های حالت جامد استفاده می کنند، هیچ قطعه متحرکی ندارند و کمتر دچار مشکلات مکانیکی می شوند.

فلش کارت های درایو حالت جامد مصرفی
برخلاف کارت‌های حافظه SD، درایوهای حالت جامد (SSD) ذخیره‌سازی غیرقابل جابجایی هستند که معمولاً در دستگاه‌های بزرگ‌تر مانند سرورها و رایانه‌ها ساخته می‌شوند. SSD های درجه مصرف کننده، تراشه های حافظه مبتنی بر سیلیکون را به عنوان رسانه ذخیره سازی برای ذخیره سازی دائمی داده ها تعبیه می کنند.

اولین SSD ها عموما برای دستگاه های مصرف کننده طراحی شده بودند. اولین دستگاه Apple iPod در سال ۲۰۰۵ اولین دستگاه قابل توجه مبتنی بر فلش بود که به طور گسترده در بازار مصرف نفوذ کرد. امروزه SanDisk خطی از SSD های قابل حمل بسیار معروف به نام SanDisk Extreme را ارائه می دهد که تا ۴ ترابایت ظرفیت فلاش را در بر می گیرد.

اولین SSDهای طراحی شده تجاری با فلاش سلولی تک سطحی (SLC) یا سلولی چند سطحی (MLC) ساخته می شدند. SLC از درجه بالایی از رسانه فلش برای ارائه عملکرد و استقامت استفاده می کند، اما معمولاً دو برابر فلاش MLC هزینه دارد.

برخی از کارت‌های حافظه فلش مصرفی توسط شرکت‌ها برای ذخیره کردن خواندن و نوشتن با حافظه فلش هیبریدی استفاده می‌شوند. Enterprise MLC یک نوع MLC NAND با چرخه های نوشتن پیشرفته در مقایسه با MLC درجه مصرف کننده است. برخی از SSDهای جدیدتر سازمانی از فلش NAND سلول سه‌گانه استفاده می‌کنند که ۳ بیت داده در هر سلول فلش ذخیره می‌کند و NAND چهار سطحی (QLC NAND) که می‌تواند تا ۴ بیت داده در هر سلول حافظه ذخیره کند. SSDهای ساخته شده با QLC NAND نشان دهنده تکامل بعدی در محصولات حافظه فلش هستند.

SSD های درجه یک سازمانی
از بسیاری جهات، انواع کارت های فلش مموری فوق با کارت های ذخیره سازی سازمانی متفاوت است. SSD ها همه به یک اندازه ایجاد نمی شوند و بنابراین برای همه برنامه ها مناسب نیستند. به این ترتیب، تفاوت بین SSD مشتری و SSD سازمانی بسیار زیاد است. برای مثال، درایوهای SSD کم‌هزینه و درجه یک مصرف‌کننده، مانند Samsung Evo، WD Green از Western Digital و Seagate BarraCuda، برای موارد مصرف مصرف‌کننده در نظر گرفته شده‌اند، در حالی که گزینه‌های گران قیمت در سطح سازمانی، از جمله Samsung PM883، Western Digital Ultrastar، Seagate Nytro و Kingston Technology DC500 در مراکز داده و محیط های شرکتی استفاده می شوند.

EMC – اکنون Dell EMC – به عنوان اولین فروشنده ای شناخته می شود که SSD ها را در سخت افزار ذخیره سازی سازمانی در سال ۲۰۰۸ به آرایه های دیسک Symmetrix خود اضافه کرد و باعث ظهور آرایه های هیبریدی شد که درایوهای فلش را با یک دیسک چرخان سنتی ترکیب می کند. در ابتدا، SSD های سازمانی در آرایه های هیبریدی به دلیل هزینه بالاتر و استقامت کمتر در مقایسه با هارد دیسک ها، به ذخیره سازی داده های خواندنی در فلش منتقل شدند.

درایوهای SSD معمولاً در فرم فاکتورهای مشابه با هارد دیسک های سنتی مانند ۱.۸ اینچی، ۲.۵ اینچی و ۳.۵ اینچی در دسترس هستند. SSD ها را می توان در اسلات ها در سرورهای رایانه قرار داد – که به آن حافظه فلش سمت سرور می گویند – یا به عنوان بخشی از یک سیستم آرایه ذخیره سازی فلش سازمانی استفاده کرد.

درایوهای SSD مبتنی بر PCIe بر اساس Peripheral Component Interconnect Express (PCIe) طراحی شده‌اند، یک فرمت کارت گسترش با سرعت بالا که کامپیوتر را با تجهیزات جانبی متصل به آن متصل می‌کند. در مقایسه با SSD های Serial Advance Technology Attachment (SATA)، SSD های PCIe ترجیح داده می شوند اما به دلیل اتصال مستقیم آنها به مادربرد سیستم، گران تر هستند. آنها سرعت انتقال داده سریع تری را ارائه می دهند و معمولاً در دستگاه هایی استفاده می شوند که به اتصالات داده با سرعت نوشتن/خواندن بالا نیاز دارند.

PCIe دارای یک معماری نقطه به نقطه است که هر دستگاه را قادر می سازد به جای اشتراک گذاری یک گذرگاه شبکه، از طریق پیوند سریال خود به میزبان متصل شود. به موجب این اتصال مستقیم، SSD های PCIe معمولاً برای ارائه عملکرد بالاتر نسبت به SSD های SATA، SAS-Serial-Attached SCSI (SAS) یا کانال فیبر (FC) رتبه بندی می شوند.

کارت حافظه فلش در سرورها
به غیر از SSD، سایر فاکتورهای شکل برای ذخیره سازی فلش مبتنی بر سرور شامل موارد زیر است:

حافظه های SSD کارت افزودنی (AIC). اینها در یک اتصال سریال PCIe قرار می گیرند.
دستگاه های دیسک روی ماژول. اینها به عنوان درایو بوت مبتنی بر فلش روی مادربرد نصب می شوند. این دستگاه ها دارای حافظه غیر فرار هستند و اغلب در مواردی که هارد دیسک به دلیل محیط استفاده نامناسب است استفاده می شود.
ماژول های حافظه داخلی دوگانه فلاش (DIMM). در غیر این صورت به عنوان ذخیره‌سازی حالت جامد کانال حافظه شناخته می‌شود، این اسلات‌های بی‌کار DIMM DRAM به‌عنوان تأخیر کم و بالا استفاده می‌کنند.
h-performance flash cache برای بافر عملکرد سرور میزبان.
SSD های فرم فاکتور M.2. SSD های M.2 که در سال ۲۰۱۲ به عنوان جایگزینی برای فلش درایوهای مینی SATA معرفی شدند، به دلیل طراحی جمع و جور و نازک، برای اولترابوک ها، مینی پی سی، لپ تاپ ها و سایر دستگاه های قابل حمل استفاده می شوند. آنها می توانند تا ۲ ترابایت داده را در خود نگه دارند و فضای کمتری را نسبت به SSD یا هارد دیسک های ۲.۵ اینچی اشغال کنند.
DIMM های غیر فرار (NVDIMM). اینها DRAM را با حافظه غیر فرار، معمولاً فلش NAND ترکیب می کنند. سه دسته از کارت های NVDIMM وجود دارد:
دستگاه های NVDIMM-N فقط DRAM را برای سیستم قابل مشاهده می کنند. جزء فلش ذخیره‌سازی آدرس‌پذیر نیست و فقط به عنوان پشتیبان برای DRAM عمل می‌کند.
NVDIMM-F که به عنوان فلاش کانال حافظه نیز شناخته می‌شود، حاوی فلاش است و DRAM ندارد. ظرفیت‌های NVDIMM-F مشابه حافظه‌های SSD هستند و تاخیر کمتری نسبت به حافظه فلش استاندارد دارند.
NVDIMM-P عملکرد NVDIMM-F و NVDIMM-N را در یک ماژول ترکیب می کند. این حافظه غیر فرار به دو صورت تخصیص داده می شود. بخشی از آن پایداری را برای DRAM فراهم می کند، در حالی که بقیه به عنوان ذخیره سازی بلوک در دسترس است.

مشخصات کارت حافظه فلش در حال ظهور
پروتکل اکسپرس حافظه غیر فرار (NVMe) مشخصاتی است که یک SSD را قادر می سازد تا از گذرگاه PCIe سوء استفاده کند. NVMe در کنترل‌کننده میزبان عمل می‌کند تا مجموعه دستورات و مجموعه ویژگی‌های مورد نیاز برای ساده‌سازی پشته ورودی/خروجی را تعریف کند. هدف این است که SSD های مبتنی بر PCIe را قادر به ارائه تأخیر کم و توان بالاتر و مصرف انرژی کمتر در مقایسه با SSD های SAS یا SATA کنند. جدیدترین مشخصات NVME، NVMe 2.0c، در اکتبر ۲۰۲۲ منتشر شد.

شرکت غیرانتفاعی NVM Express Inc. مشخصات صنعتی NVMe over Fabrics (NVMe-oF) را توسعه داد تا رابط ذخیره سازی NVMe را قادر سازد تا دستورات داده را از طریق اترنت، FC، InfiniBand و سایر پارچه های شبکه منتقل کند. NVMe-oF به سرعت در حال تبدیل شدن به یک پروتکل شبکه ذخیره سازی محبوب است که عملکرد بالا، تاخیر کم، مقیاس پذیری و پشتیبانی از پروتکل های شبکه موجود مانند FC، TCP و دسترسی مستقیم به حافظه از راه دور را ارائه می دهد.

حافظه رم هیبریدی فلش و فناوری کارت حافظه نسل بعدی
برای چندین دهه، فناوری‌های حافظه سنتی، از جمله DRAM و NAND flash، به عنوان فناوری‌های حافظه قابل اعتماد عمل کرده‌اند. با این حال، با رشد انفجاری در تولید و مصرف داده، این گزینه‌ها به محدودیت‌های عملکرد، ظرفیت و بازده انرژی نزدیک می‌شوند. برای غلبه بر این محدودیت ها و باز کردن امکانات جدید، چندین فناوری حافظه نسل بعدی ظهور کرده اند که قدرت برآوردن نیازهای روزافزون دنیای متمرکز بر داده را دارند.

در زیر چند پیشنهاد نسل بعدی فلش مموری وجود دارد که با ارائه گزینه‌های حافظه سریع‌تر، بهتر و قابل اعتمادتر، نحوه کار صنایع را تغییر می‌دهند:

رم مقاومتی (ReRAM). یکی از امیدوار کننده ترین رقبا ReRAM است که با نام RRAM نیز شناخته می شود. ReRAM مقاومت یک ماده، معمولاً یک اکسید فلزی را برای ذخیره داده ها تغییر می دهد. این رویکرد در مقایسه با فناوری‌های حافظه سنتی، سرعت خواندن/نوشتن سریع‌تر، تراکم ذخیره‌سازی بالاتر و مصرف انرژی کمتر را ارائه می‌کند. با ترکیب نقاط قوت رم و فلش مموری، ReRAM این پتانسیل را دارد که جایگزین فلش DRAM و NAND در طیف وسیعی از کاربردها، از مراکز داده گرفته تا لوازم الکترونیکی مصرفی شود.
رم مغناطیسی (MRAM). MRAM از عناصر مغناطیسی برای ذخیره داده ها استفاده می کند و آنها را قادر می سازد تا وضعیت خود را حتی بدون برق نیز حفظ کنند و آن را به یک گزینه حافظه غیر فرار تبدیل می کند. MRAM چندین مزیت نسبت به فناوری های حافظه سنتی دارد، از جمله عملیات خواندن/نوشتن سریع، کاهش مصرف انرژی و استقامت استثنایی. با توجه به ماهیت غیر فرار و قابلیت اطمینان بالا، MRAM در زمینه هایی مانند سیستم های خودرویی و صنعتی که قبلاً پیشرفت چشمگیری داشته است مفید است. طبق گزارش McKinsey، پیش‌بینی می‌شود تعداد تراشه‌های MRAM مورد استفاده در خودروها از ۶۰۰ عدد در سال ۲۰۲۱ به حدود ۱۲۲۰ عدد تا سال ۲۰۳۰ افزایش یابد.
حافظه تغییر فاز (PCM). PCM با تغییر فاز یک ماده بین حالت‌های آمورف و کریستالی آن، معمولاً یک شیشه کالکوژنید، داده‌ها را حفظ می‌کند. تراکم بالای ذخیره سازی، سرعت خواندن/نوشتن سریع و ذخیره سازی غیرفرار داده ها، همه با این کار امکان پذیر می شوند. PCM این پتانسیل را دارد که در زمینه‌های مختلف از جمله لوازم الکترونیکی مصرفی و رایانه‌های با کارایی بالا استفاده شود.